De hinde en het hert, hoe leven ze? Waar kun je ze observeren?

Doe en hert zijn vertegenwoordigers van een grote fauna die te vinden is in loofbossen en graslanden. Het observeren ervan tijdens de sleur vereist veel discretie maar ook voorzichtigheid. Het hert en de hinde aarzelen in bepaalde tijden van het jaar niet om de man aan te vallen die een beetje te gedurfd is. Laten we de verschillende soorten herten, de manier van leven van de Europese herten en de strategische observatiegebieden in Frankrijk ontdekken.

Het hert, een grote herkauwer

Het hert (Cervus) is een zoogdier dat behoort tot de familie van Cervidae (Cervidae) en de onderorde Herkauwers. Het vrouwtje is de hinde en de jongen van het hert en de hinde krijgen afhankelijk van hun leeftijd verschillende namen, namelijk:

• Fawn vanaf de geboorte tot 6 maanden,
• Hier tot 1 jaar,
• Daguet vanaf het verschijnen van zijn eerste bossen.

Het hert draagt ​​op zijn kop benige organen die geweien of trofeeën worden genoemd. Hun uitlopers zijn geweien. Elk jaar, net na de bronsttijd, vindt de rui plaats, een periode waarin het gewei valt (dood hout). Ze worden dan vervangen door vernieuwd of nieuw hout. Ze moeten niet worden vergeleken met hoorns waarvan ze heel anders zijn. Deze organen worden beschermd, geïnnerveerd en gevasculariseerd dankzij een integumentair weefsel dat fluweel wordt genoemd en dat jonge geweien bedekt in de lente, wanneer ze teruggroeien. Als het gewei dan zijn uiteindelijke grootte heeft bereikt, droogt het fluweel op en valt het eraf.

Deze grote herbivoor herkauwer zoekt bossen met een oppervlakte van minimaal 2.000 tot 3.000 hectare. Het voer bestaat voor 80% uit gras dat het hert en de hinde in de weiden vinden. Ze vervolledigen hun menu’s met bladeren, bloemen, eikels en vruchten of zelfs heide, afhankelijk van de regio waarin ze leven en het seizoen. Hoe het ook zij, de voedselbehoefte van deze herten is in de winter half zo groot als de rest van het jaar.

De plaat, een uitputtende periode voor de herten

Van half september tot half oktober is het gebrul van de herten te horen. Het duurt de hele paringsperiode waarin de herten eropuit trekken om de hindes te veroveren. Naast het aantrekken van vrouwtjes, zou deze kreet volgens Engelse onderzoekers een fysiologische invloed kunnen hebben op de ovulatie van vrouwtjes.

Het is dus dat men gedurende deze paar bijzondere weken in Frankrijk kuddes van ongeveer dertig herten en hinden kan zien, zelfs bestaande uit honderd vrouwtjes voor een paar mannetjes. Kuddes kunnen zelfs uit enkele honderden herten bestaan, zoals in Schotland het geval is.

De oudste mannetjes waken over zowel de jonge herten als de hinden, en voorkomen dat de laatste zich bij een andere kudde voegen. Ze moeten ook paren met alle vrouwtjes in de groep die klaar zijn om te worden geïmpregneerd en vechten met herten zonder kudde.

Tijdens het brullen voeren de mannetjes weinig, dag en nacht bezig met paren en vechten met andere herten. Uitgeput, uitgemergeld hebben de oude herten aan het einde van de bronst niet meer dezelfde energie, wat grotendeels ten goede komt aan de jonge herten, die tot dan toe wat weggehouden werden van de hinden, en die er dus van zullen kunnen profiteren . Zodra de sleur voorbij is, gaan de uitgeputte herten weg van de vrouwtjes en brengen ze het grootste deel van hun tijd door met slapen en eten om op krachten te komen en de winter het hoofd te bieden.

Bij de hinde duurt de draagtijd acht maanden. In het voorjaar verlaat ze de kudde om het zeer beschutte afkalfgebied te bereiken, omgeven door dicht struikgewas. Hier baart ze meestal een enkel nageslacht. Gevallen van geboorten van tweelingbroers zijn relatief zeldzaam. Pas na een paar weken voegen de hinde en haar reekalf zich bij de kudde waarin de in het voorjaar geboren reekalfjes veel met elkaar spelen. De hinde verzorgt het reekalf minimaal 5 maanden, soms tot de winter. Om haar jongen te verdedigen, aarzelt deze beschermende moeder niet om de indringer aan te vallen of hem bij haar kroost weg te lokken.

Waar kun je het hert en de hinde observeren?

In Europa (met uitzondering van de Scandinavische landen) kan men vooral de Elaphe herten (Cervus elaphus) en meer af en toe Sika herten (Cervus Nippon) die inheems is in Azië.

In Frankrijk heeft het Elaphe-hert de afgelopen veertig jaar een spectaculaire toename van het aantal vertegenwoordigers gezien, van 10.000 tot 60.000.Als gevolg hiervan zijn de kolonisatiegebieden verdubbeld. Nog verrassender, toen nogal geneigd om buiten bergachtige streken te leven, bezet het hert nu een bergachtig gebied dat 8 keer groter is dan in 1990.

Tegenwoordig kunnen we de herten en de hinden dus bijna overal in Frankrijk observeren, met echter gebieden die meer worden gekenmerkt door hun aanwezigheid, namelijk:

• Bourgogne,
• Elzas,
• Pays de la Loire,
• Centre-Loire-vallei,
• Nieuwe Aquitanië,
• Occitanië,
• Regio Zuid.

Om herten te vinden en te kunnen observeren, is het noodzakelijk om hun sporen te lokaliseren. Dus beginnen we met het zoeken naar voetafdrukken, uitwerpselen, dood hout, stukjes gescheurde schors. Herten wrijven met hun voorhoofd tegen bomen om hun territorium af te bakenen. Ze hebben een pre-orbitale klier die een zeer sterke muskusachtige geur uitademt.

Om de herten zonder risico te observeren, verdient het de voorkeur om u te laten begeleiden door een zeer ervaren gids. Het is ook leerzamer omdat deze liefhebber alle vragen kan beantwoorden die beginnende waarnemers zichzelf stellen en talloze verrijkende anekdotes kan vertellen. Zoals het geval is in Sologne, zijn in het park van het Château de Chambord de herten te observeren vanaf wachttorens. Vermijd het storen van deze dieren. Daarom raden we je aan om donkere kleding te dragen, de richting van de wind te respecteren om niet opgemerkt te worden omdat de herten en herten een sterk ontwikkeld reukvermogen hebben, stil te zijn en vooral niet te proberen deze te volgen dieren.