De coyote, een naaste verwant van de wolf

Van zijn puntige snuit tot zijn borstelige staart en zijn grijze vacht, de coyote kan zijn verwantschap met de wolf niet ontkennen. De 100% Amerikaanse canid toont een zeldzaam vermogen om zich aan te passen aan zijn omgeving. Het is dus een van de zeldzame zoogdieren waarvan het bereik blijft groeien totdat het stedelijke gebieden bereikt.

Coyote en wolf: een familiegelijkenis

De coyote (canis latransluister)) is een soort hondachtigen afkomstig uit Noord-Amerika. Dit zoogdier van de carnivora-orde is kleiner dan een wolf maar groter dan een hond: het meet tussen 75 cm en 1 meter lang (inclusief staart) en weegt tussen 7 en 20 kg. Het lichaam van het vrouwtje is kleiner dan dat van het mannetje. De kleur van zijn vacht varieert van grijs tot fawn, donker op de achterste helft van de rug waar de haren omzoomd zijn met zwart. De keel is wit, de borst en buik zijn grijsachtig en de achterkant van de oren rood. Zijn kop wordt gekenmerkt door een slanke snuit en grote spitse oren.

De coyote, goed in rennen en zwemmen

De coyote is een van de hondachtigen wiens reukvermogen, gehoor en zicht (dag en nacht goed) het meest ontwikkeld zijn. De voet, meer langwerpig dan die van een hond van dezelfde grootte, heeft vier vingers met niet-intrekbare klauwen. Het dier kan twee meter hoog springen en rennen met een snelheid van 40 tot 50 km/u. Over korte afstanden kan hij 65 km/u bereiken. Deze uitstekende zwemmer aarzelt niet om in het water te springen als hij op een prooi jaagt. Zijn vocale repertoire is gevarieerd: hij blaft, huilt, blaft, gromt om te intimideren of te waarschuwen voor gevaar. Zijn vocalisaties echoën vaak ’s nachts.

De coyote is uitsluitend Amerikaans

De coyote komt voor in bijna heel Noord-Amerika: Alaska, West-Canada, Verenigde Staten, Mexico, Costa Rica en Guatemala. De hondachtigen hebben geleidelijk de uitgestrekte gebieden overgenomen die ooit werden bewoond door wolven waarop door de mens werd gejaagd tot hun virtuele verdwijning. Een groot aanpassingsvermogen aan verschillende omgevingen heeft de coyote in staat gesteld zijn territorium aanzienlijk uit te breiden, dat zich nu ontwikkelt in open ruimtes zoals prairies, woestijnen, vlaktes, schaarse bossen, bergachtige gebieden en de buitenwijken van grote steden waar hij naast de mens leeft.

De coyote leeft graag in roedels.

Dit sociale dier leeft meestal in roedels die zijn ontstaan ​​uit een mannelijk-vrouwelijk koppel. In gebieden waar coyotes in overvloed zijn en voedsel in overvloed, vormen zich kleine zwermen van vijf of zes solitaire individuen rond ouders en hun jongen van het voorgaande jaar. Deze familiegroepen zijn zeer hiërarchisch en worden gedomineerd door de oudste onderdanen die de rest van de samenleving leiden. Botsingen tussen soortgenoten komen over het algemeen voor bij een aas, maar ze zijn zeldzaam omdat het gegrom en de houdingen van intimidatie over het algemeen voldoende zijn om een ​​rivaal te laten capituleren. In landen waar de dichtheid van coyotes laag is, leven sommige individuen solitair.

Jagen: coyotes sterker in roedels

Omnivoor, de coyote voedt zich voornamelijk met zoogdieren. Hazen, konijnen, muizen en fazanten behoren tot zijn favoriete prooien. Het is een van de weinige beverroofdieren. Af en toe weigert de hond een eekhoorn, een rat, een kikker, een vogel, een slang, Insecten of gevallen fruit niet. In stedelijke gebieden kan het ook menselijk afval consumeren. Het dier eet alles wat het vindt en verandert in een winteraaseter die kan genieten van karkassen van hoefdieren en vee. Gevormd tot een hechte groep, kunnen coyotes dieren vangen ter grootte van herten, elanden of kariboes.

De coyote, een monogaam dier

Dit monogame zoogdier vormt een paar aan het begin van de bronst, meestal in februari, en deelt dan jarenlang zijn hol en territorium. De mannelijke verkering duurt enkele weken omdat de periode voorafgaand aan de bevruchting tussen de twee en drie maanden duurt. Als het vrouwtje haar partner gekozen heeft, maakt ze zich verstaanbaar door hem een ​​paar keer aan te stoten. Na een draagtijd van ongeveer twee maanden vinden de geboorten plaats tussen april en mei in een verlaten hol of hol dat het duo heeft gebouwd met bladeren, grassen en haar. Als de geboorte nadert, gaat het mannetje op zoek naar voedsel om de dagelijkse maaltijden van zijn liefje te verzekeren.

De coyote-vader is erg beschermend voor zijn jongen

Als elk nest vijf tot zeven jongen bevat, krijgen sommigen wel twaalf jongen. Baby’s zogen bij hun moeder totdat hun tandjes rond de twaalfde dag verschijnen. De vader van het gezin zorgt voor zijn kroost door eten te brengen, te helpen met het toilet en de ingang van het hol te bewaken. Bij dreiging draagt ​​hij zijn jongen één voor één naar een veiliger plek. Hatchlings worden meestal gespeend als ze een maand oud zijn en kunnen zes weken rennen. Tussen bezigheden en knabbelen dragen de frequente spelletjes bij aan hun opvoeding. Over het algemeen verlaten jonge mannetjes het gezin binnen negen maanden, terwijl vrouwtjes de neiging hebben om bij hun ouders te blijven.

De coyote: een dier dat gevaar weerstaat

De coyote is snel en sluw en ontsnapt gemakkelijk aan zijn vele roofdieren, waaronder wolven, zwarte beren, poema’s en adelaars. Zijn vermogen om zich in de buurt van menselijke woongebieden te verplaatsen waar het schade aanricht (met name door pluimvee aan te vallen), maakt het tot een prooi van mensen. Het meest bejaagde dier in Noord-Amerika compenseert het met een hoge reproductiesnelheid. Dit zoogdier, waarvan het bereik toeneemt, wordt niet bedreigd. Als de hond soms het slachtoffer is van verkeersongevallen, sterft hij meestal door ziekte of ouderdom. De levensverwachting is gemiddeld 14 jaar.