De bruinvis, een kleine tandwalvis

De bruinvis is te klein om walvisjagers jaloers op te maken. Het is een zoogdier dat gedijt in alle gematigde en koude wateren over de hele wereld. Zoom in op een tandwalvis die het leven in gevangenschap niet kan uitstaan.

Identiteitskaart van de bruinvis

Behorend tot de familie Phocoenidae, de bruinvis (Phocoena Phocoena) is de kleinste walvisachtige: hij is gemiddeld 1,5 m lang en weegt 60 kg. Het vrouwtje, iets groter dan het mannetje, kan 2 m bereiken voor 80 kg. Walvisachtigen zijn verdeeld in twee groepen:

• Odontoceti (of tandwalvisachtigen), waaronder bruinvissen, dolfijnen, orka’s, narwallen, beluga’s en potvissen;
• Mysticeti (of baleinwalvissen) zijn reuzen van de zeeën zonder tanden, zoals de soort die “echte walvissen” wordt genoemd.

Beschrijving van de bruinvis

De bruinvis wordt wel eens verward met een kleine dolfijn. Hij onderscheidt zich echter van zijn neef door een kegelvormige kop, een korte snuit (rostrum), scherpe tanden en een minder waarneembare vetbult (meloen). De rug is zwart, de zijkanten lichtgrijs terwijl de buikzijde wit is. De walvisachtigen hebben een verkleinde en driehoekige rugvin, korte en afgeronde borstvinnen en een horizontale en krachtige staartvin (staart).

Habitat van de bruinvis

De bruinvis komt voor langs de kusten van de Noord-Atlantische Oceaan: in het westen, van de Verenigde Staten tot Groenland en in het oosten, van Mauritanië tot Scandinavië. Het bezoekt ook de wateren van de noordelijke Stille Oceaan, van Californië tot Alaska en rond de Japanse kusten. De walvisachtige – die ook in de Zwarte Zee en de Kaspische Zee leeft – is weer opgedoken in bepaalde rivieren in Noord-Duitsland (die hij was ontvlucht vanwege vervuiling). U moet weten dat het dier een eeuw geleden de Seine opging naar Parijs. Ooit als algemeen beschouwd in de Middellandse Zee, is het zoogdier sinds het einde van de 19e eeuw verdwenen van de Franse en Spaanse kusten. De bruinvis geeft de voorkeur aan ondiepe gematigde tot koude (onder 16°C) wateren en nadert regelmatig kustranden, estuaria en havens.

Bruinvis dieet

De bruinvis voedt zich bijna uitsluitend met vissen die op ondiepe diepten voorkomen. Afhankelijk van de geografische verspreiding eet hij haring, lodde, sprot, grondels, kabeljauw, ansjovis, tong, sardines of zelfs makreel. Het zoogdier maakt zijn menu compleet met gastropoden, schaaldieren, inktvissen en inktvissen. Zijn prooi is over het algemeen kleiner dan 25 cm (hij kan geen grote stukken inslikken) en vertegenwoordigt ongeveer 4,5 kg per dag. Om zijn voedsel te detecteren, gebruikt de bruinvis echolocatie of holt hij in het zand van de zeebodem.

Bruinvis karakter

De bruinvis is schuwer en angstiger dan de dolfijn en vermijdt contact met mensen. Het is moeilijk te observeren omdat hij zelden uit het water springt en minder nieuwsgierig is naar boten dan zijn neef. Met een solitair temperament leeft de walvisachtige het vaakst alleen of in paren. De paar aangetroffen groepen hebben minder dan 10 individuen. Deze zeer goede zwemmer kan een maximale snelheid van 60 km/u bereiken en behoort daarmee tot de snelste walvisachtigen. Sedentair van aard, migreert het lokaal als voedselbronnen onvoldoende blijken te zijn.

Kweek Bruinvissen

Terwijl sommige groepen bruinvissen de voorkeur geven aan ondiepe kustwateren om te paren, broeden de meeste populaties in open zee.De dieptepunten treden op tussen mei en augustus. Bij de geboorte komt de kleine bruinvis – die ongeveer 75 cm lang is en 5 kg weegt – spontaan aan de oppervlakte om voor het eerst adem te halen. De pasgeborene voedt zich uitsluitend met zeer vetrijke moedermelk (50%) en begint dan vis te eten op de leeftijd van 5 maanden, wanneer zijn eerste tandjes doorkomen. Al zijn tanden zullen gegroeid zijn op de leeftijd van 7 maanden en het is na een jaar dat hij zijn moeder verlaat. Mannetjes zijn geslachtsrijp tussen de 2 en 3 jaar oud en vrouwtjes rond de 3 tot 4 jaar oud.

Bruinvisbescherming en levensduur

De grote haai en vooral de orka zijn de belangrijkste predatoren van de bruinvis. Hoewel het aantal afneemt, is het een van de meest voorkomende walvisachtigen in zijn verspreidingsgebied en wordt het niet als een bedreigde soort beschouwd. Het zoogdier is te klein om walvisvaarders te interesseren en er is nooit actief op gejaagd. De bedreigingen die op het dier wegen, zijn in de eerste plaats te wijten aan de vervuiling van de zee (voornamelijk door zware metalen) en vervolgens aan het per ongeluk in visnetten vangen ervan. Verschillende dolfinaria hebben geprobeerd bruinvissen in gevangenschap te houden, maar gezien hun behoeften en kwetsbaarheid stierven de meeste exemplaren binnen enkele weken. De kleine tandwalvisachtigen worden beschermd door de Conventie van Bern en Washington. De levensduur is 25 jaar.