De bidsprinkhaan, een insect met bijzondere gewoonten

De bidsprinkhaan is een insect dat bekend staat om zijn elegante silhouet en zijn bijzondere gewoonten, vooral op het gebied van voortplanting! Het waardeert de warmte en voedt zich met insecten die in de tuin aanwezig zijn, zonder enig gevaar voor mens of buiten te vormen. Aan de andere kant is haar reputatie als mannelijke eter waar, het vrouwtje verslindt haar partner tijdens de daad. Deze wreedheid is echter niet zonder reden, omdat het dient om de zich vormende eieren te voeden. Ontdek wie de bidsprinkhaan is in dit complete dossier.

Wie is de bidsprinkhaan?

De bidsprinkhaan, of Mantis religiosa, komt uit het geslacht Mantis, waarvan het de enige vertegenwoordiger in Frankrijk is. Hoewel het in wezen rond het Middellandse-Zeebekken is gevestigd, is het niet ongebruikelijk om het in andere regio’s van Frankrijk waar te nemen, behalve in het noorden, dat er te koud voor is, en gebieden op grote hoogte.

Het vrouwtje is 7 tot 8 cm lang en het mannetje is over het algemeen korter (4 tot 6 cm) en veel dunner. Het heeft een groene of bruine kleur waardoor het zich gemakkelijk kan camoufleren in de vegetatie en zichzelf kan beschermen tegen roofdieren.

Zijn achterlijf is vrij dun en lang en bestaat uit 7 verschillende segmenten bij het vrouwtje, tegen 9 segmenten bij het mannetje. De thorax is ook lang en wordt bekroond door een kleine driehoekige kop met grote antennes en twee grote bolvormige ogen, samengesteld uit facetten en niet gecentreerd, waardoor het een uitstekend breed en onbelemmerd gezichtsveld heeft. Hiertussen heeft ze drie heel kleine en eenvoudige ogen die alleen dienen om de lichtvariaties te onderscheiden. Hij kan zijn kop 180° draaien om zijn prooi beter te detecteren en te volgen.

Het heeft 4 vleugels zo lang als het lichaam, maar goed over de buik gevouwen. Ze laten de mannetjes enigszins vliegen, maar de vrouwtjes hebben meer moeite. Als ze bijvoorbeeld vol eieren zitten, kunnen ze niet anders dan met hun pootjes ontsnappen.

De bidsprinkhaan heeft 6 poten, waarvan twee paar dun en lang zijn en voorzien van haakjes om over de planten te bewegen. Aan de andere kant zijn de voorpoten, “captors” genoemd, veel imposanter en bestaan ​​uit vier segmenten om hun prooi met gemak en gemak in stukken te snijden.

De bidsprinkhaan dankt zijn naam aan zijn gebedshouding, die hij aanneemt als hij rust, zijn benen gebogen als een boeteling.

Lifestyle en jacht op de bidsprinkhaan

De bidsprinkhaan gedijt goed in bossige gebieden en hoog gras, maar ook in gezonde, chemicaliënvrije tuinen. Hij zoekt uiteraard naar gebieden waar zijn prooi het meest aanwezig is, zoals sprinkhanen, sprinkhanen, vliegen, bedwantsen, bijen en vlinders. Hij heeft vooral warmte nodig en zal systematisch de meest blootgestelde plekken opzoeken.

De bidsprinkhaan staat meestal roerloos, waardoor hij bijna onzichtbaar is. Zo kan hij zijn prooi beter in de gaten houden en langzaam ongezien naderen. Zodra hij op de juiste afstand staat, werpt hij zich naar voren en valt aan met zijn twee krachtige voorpoten. Het begint met het verslinden van de achterkant van de nek van het slachtoffer om de zenuwverbinding te verbreken en stil te houden. Ze kan het dan rustig proeven, zonder het risico te lopen gewond te raken of te ontsnappen, met behulp van haar benen geslepen als messen en zagen. Zodra ze klaar is met eten, reinigt ze zichzelf om klaar te zijn om haar volgende slachtoffer te bespringen.

Om zijn roofdieren af ​​te weren, richt hij zich op en spreidt zijn grote voorpoten, waardoor de oogvormige vlekken die zijn heupen sieren zichtbaar worden en hij spreidt zijn vleugels. Door deze houding lijkt ze volumineuzer en dreigender dan ze in werkelijkheid is.

Een heel bijzondere reproductiewijze

Bidsprinkhanen variëren in aantal van jaar tot jaar, omdat de koude winter een directe invloed op hen heeft vanaf het moment dat ze hun eieren leggen. Het insect legt zijn eieren aan het einde van de zomer, maar als de winter streng is, zal hun goede ontwikkeling in het gedrang komen. Het vrouwtje rangschikt ze op de vegetatie of een steen, in een structuur die ootheca wordt genoemd en die het insect zelf afscheidt.

Wanneer ze uitkomen, ontsnappen bidsprinkhaanlarven uit de ootheca en vervellen. Ze zijn klein, maar al uitgerust met hun roofzuchtige parafernalia. Elke larve die erin slaagt vervellingen te overleven, wordt meerdere malen groter; er zijn gemiddeld zes stadia van metamorfose. Zodra ze de volwassen grootte hebben bereikt, ontwikkelen hun vleugels zich. Weinigen overleven, omdat ze in de larvale staat erg kwetsbaar zijn en een gemakkelijke prooi blijven voor spinnen, hagedissen, vogels en zelfs mieren!

De bidsprinkhaan staat ook bekend om zijn tumultueuze liefdesaffaires. Inderdaad, het vrouwtje verslindt haar metgezel tijdens het paren. Het begint bij de kop en kan daardoor zijn taak blijven vervullen voordat het wordt verslonden, aangezien het zenuwcentrum van het mannetje zich onderaan de buik bevindt. Als deze praktijk barbaars lijkt, stelt het het vrouwtje in staat om eiwitten in te slaan om de groei van haar eieren te bevorderen.

Is de bidsprinkhaan gevaarlijk?

De bidsprinkhaan mag dan wel heel bijzondere huwelijkszeden hebben, hij is op geen enkele manier gevaarlijk voor mens en dier en hij is op geen enkele manier een plaag in een tuin.

Het voedt zich uitsluitend met vlinders, sprinkhanen, vliegen en sprinkhanen, die ook geen ongedierte zijn. Het vormt daarom noch gevaar, noch specifiek nut. Ze leeft haar leven met rust en laat zich observeren door onze ogen, zowel verbaasd door haar elegantie als geschokt door haar wreedheid.