Coloradokever, echte aardappelplaag, wie is het?

Laten we eerlijk zijn: de Coloradokever (Leptinotarsa ​​decemlineata) is een mooi insect. Maar het is een van de meest gevreesde plagen van aardappeltelers. Oorspronkelijk afkomstig uit Noord-Amerika, is het erin geslaagd vele delen van de wereld binnen te vallen dankzij zijn aanpassingsvermogen en vraatzucht. Dit artikel gaat gedetailleerd in op dit insect, zijn biologie en de impact die het heeft op gewassen.

Oorsprong en verspreiding van de Coloradokever

De Coloradokever komt oorspronkelijk uit Mexico. Oorspronkelijk voedde het zich voornamelijk met wilde planten van de Solanaceae-familie. Maar hij volgde de uitbreiding van de aardappelteelt in de 19e eeuw, waarin hij een overvloedige en voedzame voedselbron vond.

De verspreiding van de Coloradokever werd dus vergemakkelijkt door handel en menselijke bewegingen, zoals vaak het geval is met invasieve plagen die tegenwoordig een probleem vormen. De eerste significante besmettingen dateren van jaren 1860. Tussen 1865 en 1875 viel het snel grote aardappelproducerende staten binnen, wat aanzienlijke oogstverliezen veroorzaakte. In Europa werd in 1877 in Duitsland de eerste grote invasie van coloradokevers gerapporteerd. De kever verspreidde zich vervolgens in de daaropvolgende decennia over het continent.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog droegen gevechten en troepenbewegingen bij aan de verspreiding van de kevers naar nieuwe gebieden. In de jaren twintig en dertig namen de besmettingen toe in Frankrijk, België en andere Europese landen. De Tweede Wereldoorlog markeerde een kritieke periode in de geschiedenis van de invasies van Coloradokevers in Europa. Hun aanwezigheid verergerde de situatie voedseltekorten.

Levenscyclus van de Coloradokever

De volwassen Coloradokever is een gemakkelijk herkenbare kever. Het meet 10 tot 12 mm lang. Zijn lichaam is gekleurd met geel tot oranje, met zwarte strepen in de lengterichting op de dekschilden (de harde vleugels). De larven zijn roodachtig tot oranje met zwarte stippen aan de zijkanten.

De levenscyclus van de Coloradokever is gebruikelijk. Vrouwtjes leggen trossen gele eieren aan de onderkant van aardappelbladeren. Elk vrouwtje kan tijdens haar leven wel 800 eieren leggen. De eieren komen binnen 4 tot 15 dagen uit, wat kort is, waardoor vraatzuchtige larven ontstaan ​​die zich gedurende 2 tot 3 weken met de bladeren voeden. De larven verpoppen zich in de grond en na 5 tot 10 dagen komen de volwassen exemplaren tevoorschijn.

De volledige cyclus, van ei tot volwassene, duurt over het algemeen tussen de twee anderhalve maand en anderhalve maand, afhankelijk van de temperatuuromstandigheden, variërend van 14 tot 56 dagen, met een optimale temperatuur tussen 25 en 32°C. Afhankelijk van het klimaat kunnen er dus één tot drie generaties per jaar zijn, of zelfs vier in warmere streken. In het noorden van Frankrijk observeren we slechts één generatie, terwijl we in het zuiden er twee kunnen zien.

In de late zomer graven de overlevende volwassenen zich in de grond om te overwinteren op een diepte van 30 tot 40 cm. Het overlevingspercentage na de winterslaap is groter dan 60%, waardoor populaties zich de volgende lente snel kunnen herstellen.

Wat eet de coloradokever precies? Alleen aardappelen?

De Coloradokever is alleen geïnteresseerd in Solanaceae. Het voornaamste doel zijn aardappelen (Solanum tuberosum) maar hij kan zich ook voeden met aubergines (Solanum melongena), tomaat (Solanum lycopersicum)belladonna (Atropa belladonna)en andere soorten van hetzelfde botanische geslacht.

Naast deze primaire gastheren zijn er secundaire gastheren die de levenscyclus van de Coloradokever slechts gedeeltelijk ondersteunen. Deze planten, zoals datura (Datura stramonium), bitterzoete nachtschade (Solanum dulcamara) en zwarte nachtschade (Solanum nigrum), voer alleen volwassenen en volwassen larven. Ze spelen een belangrijke rol wanneer primaire gastheren niet beschikbaar zijn, bijvoorbeeld na de oogst.

De voorkeuren van de Coloradokever kunnen variëren afhankelijk van regio’s en populaties. In centraal Mexico geeft hij bijvoorbeeld de voorkeur S. rostratum En S. angustifoliumterwijl in Arizona, S. elaeagnifolium is de belangrijkste gastheer. Omdat laatstgenoemde soort invasief is geworden in het Middellandse Zeegebied, bevordert hij de aantasting van lokale aardappelgewassen.

Merk op dat er variëteiten van wilde aardappelen zijn die van nature resistent zijn tegen de Coloradokever. Deze resistentie is vaak te wijten aan glycoalkaloïden die giftig zijn voor de insectenplaag. Bijvoorbeeld, Solanum demissum bevat verbindingen die de ontwikkeling van larven voorkomen. Andere soorten, zoals S. berthaultii, hebben kliertrichomen die insecten fysiek blokkeren. Sommige bedrijven hebben ook gewerkt aan de oprichting van transgene variëteiten maar ze werden om commerciële redenen verlaten.

Natuurlijke vijanden van de Coloradokever

In Noord-Amerika heeft de Coloradokever veel natuurlijke vijanden die helpen de populaties onder controle te houden:

• Onder de neuroptera vinden we gaasvliegen;
• Onder de Hemiptera vinden we de insecten van de familie van Pentatomidae ;
• Onder de Diptera vinden we parasitaire vliegen van de familie van Tachinidae ;
• Onder kevers zijn insecten uit de families van Coccinellidae, Cicinilidae, Staphylinidae En Carabidae ;
• Onder hymenoptera, roofzuchtige en parasitaire wespen en mieren.

De entomopathogene schimmel Beauveria bassiana
infecteert volwassen Coloradokevers, hoewel hij zelf wordt geparasiteerd door de schimmel Syspastospora parasitica. De bacteriën Bacillus thuringiensis subsp. tenebrionis produceert gifstoffen die dodelijk zijn voor de Coloradokever. Bovendien, Photorhabdus luminescensproduceert, in symbiose met nematoden, gifstoffen door inname. Spiroplasma’s, parasitaire bacteriën van het spijsverteringskanaal, zijn ook geïsoleerd uit de Coloradokever.

Schade veroorzaakt door de Coloradokever en strijd tegen het insect

Schade veroorzaakt door de Coloradokever kan verwoestende gevolgen hebben voor de aardappelteelt. Zwaar aangetaste planten kunnen dat wel zijn volledig ontbladerd, wat leidt tot een aanzienlijke vermindering van de knolproductie. De economische verliezen kunnen aanzienlijk zijn, vooral in regio’s waar aardappelen een hoofdgewas zijn.

De strijd tegen de coloradokever op zichzelf betekent een aanzienlijke kostenpost voor boeren. Pesticiden, implementatie van specifieke culturele praktijken en toepassing van geïntegreerde technieken voor plaagbestrijding… Deze maatregelen wegen zwaar op de budgetten van landbouwactiviteiten.

DE pesticiden vertegenwoordigen de meest gebruikte methode om de coloradokeverpopulaties onder controle te houden. Maar de Coloradokever heeft tegen veel van deze soorten geleidelijk resistentie ontwikkeld, om nog maar te zwijgen van het feit dat pesticiden aanzienlijke gevolgen hebben voor het milieu en de menselijke gezondheid.

Onder de natuurlijke vijanden van de Coloradokever heeft de wetenschap er enkele interessanter geïdentificeerd dan de andere, zoals bepaalde soorten lieveheersbeestjes, bedwantsen en spinnen die zich voeden met de eieren en larven van Coloradokevers.

Daar vruchtwisseling met niet-waardplanten (zoals granen) kan de levenscyclus van de Coloradokever onderbreken. Mulchen kan voorkomen dat volwassenen eieren op planten leggen, en bewerken kan nimfen in de grond vernietigen.

Tot op heden zijn de problemen als gevolg van de aanwezigheid van de coloradokever niet volledig opgelost. Bovendien kunnen we ons voorstellen dat klimaatverandering de verspreiding van Coloradokevers naar nieuwe regio’s zou kunnen bevorderen.

Door Laetitia Cochet – Gepubliceerd op 01/06/2024