Chiggers bij honden: risico’s, voorzorgsmaatregelen en preventie

Chiggers zijn een van de kleine beestjes die bij honden aanzienlijke allergische reacties veroorzaken, wat tot huidlaesies kan leiden. Deze mijten zijn misschien klein, maar ze kunnen zeer virulent zijn. Laten we eens kijken wie deze parasieten precies zijn, welke risico’s hondenslachtoffers van vlooien lopen en of het mogelijk is om uw kleine metgezel preventief te beschermen.

Wat is een chigger?

We noemen chigger de larve van een mijt (Trombicula herfstalis) die behoort tot de familie van Trombiculidae. Dit kleine beestje is rood van kleur, net als de Zijdeachtige Trombidion (Trombidium holosericeum) die de bijnaam rode spin heeft en die in de zomer op de door de zon verwarmde muren zwermt. Maar wees voorzichtig, ze mogen niet worden verward. DE Trombicula auumnalis is overigens veel kleiner.

De chigger leeft voornamelijk in Europa, Australië en Amerika. De soort komt vooral voor in kruidachtige gebieden die licht vochtig zijn en goed aan licht zijn blootgesteld. Hierdoor wordt deze mijt vaker aangetroffen op het platteland dan in stedelijke gebieden.

De larve haalt zijn voedsel voornamelijk uit de weefselvloeistoffen van dieren en mensen. Het injecteert enzymen in de huid van zijn slachtoffer om de cellen die het voedt voor te verteren door ze eruit te zuigen.

In ons land wordt de chigger, afhankelijk van de regio, puron, vendangeon of zelfs zeebarbeel genoemd.

Chigger-aanval: wat zijn de risico’s voor de hond?

Vooral in de maand augustus zijn er “aanvallen” door vlooien die niet lang de tijd hebben om hun gastheer te koloniseren.

Wanneer de mijt zich bijvoorbeeld op een hond nestelt, doorboort hij de huid met zijn haken – die we cheliceren noemen – om zich te voeden. Bij elke impact treedt virulente jeuk op. De hond krabt intens en bijt zichzelf om hem te kalmeren. Dit leidt tot superinfectie.

Hondenslachtoffer van vlooien: een consultatie is noodzakelijk

Het is belangrijk om de dierenarts te raadplegen als de hond zichzelf blijft krabben of bijten. Het is absoluut noodzakelijk om de risico’s op secundaire infecties te beperken. Door inspectie van de huid van de hond kan de eigenaar de vlooien niet altijd visualiseren, enerzijds omdat een larve niet groter wordt dan 0,2 mm, maar ook omdat de parasieten, eenmaal verzadigd, het lichaam van hun gastheer verlaten. Het is daarom beter om dit visuele onderzoek aan de dierenarts toe te vertrouwen.

Bovendien zal de arts ongetwijfeld een behandeling moeten voorschrijven als de hond een ontstekingsreactie vertoont. Om dit te doen, kunt u een lotion, zalf of zelfs een medicamenteuze behandeling op basis van antihistaminica, antibiotica of corticosteroïden gebruiken.

Als er geen allergie is, herstelt de hond binnen een week, anders moet de behandeling worden verlengd.

Het is ook essentieel om te overleggen als u denkt dat uw hond het slachtoffer is geworden van vlooien, omdat deze mijten bepaalde ziekten kunnen overbrengen, zoals myxomatose en ehrlichiose.

Hoe bescherm je je hond tegen vlooien?

Het is onmogelijk om vlooienaanvallen 100% te voorkomen, vooral als de hond gewend is om in de velden te rennen of in het gazon te spelen. Aan de andere kant kunnen we de aanvallen van deze parasieten beperken dankzij vlooienbestrijding of preventieve behandeling tegen teken.

Vermijd voor zover mogelijk uw hond midden in de zomer door het hoge gras te laten rondlopen en zorg ervoor dat u het gazon regelmatig maait.