Capibara, het grootste knaagdier

Op het land ziet de capibara eruit als een gigantische hamster en in het water lijkt hij op een klein nijlpaard. Zet koers naar Zuid-Amerika, op het spoor van het grootste knaagdier ter wereld.

Capibara identiteitskaart

de capibara (Hydrochaeris hydrochaeris), ook wel cabiai genoemd, is een klein herbivoor zoogdier dat behoort tot de orde van knaagdieren en de familie van cavidae. Hij is meer dan een meter lang en weegt meer dan 50 kg. Mannetjes wegen tussen de 10 en 15 kg minder dan vrouwtjes. Dit semi-aquatische dier omvat twee soorten:

• De capibara of grote capibara (hydrochoreus hydrochaeris hydrochaeris);
• Panama capibara (hydrochoerus hydrochaeris isthmius), kleiner van formaat.

Zwemvliezen voor de capibara

De capibara lijkt op een grote hamster en heeft een zwaar silhouet en een enorm lichaam. Zijn kleine oren, zwarte ogen en neusgaten bevinden zich bovenop een grote rechthoekige kop met een brede snuit. De cavid heeft korte, harde haren waarvan de bruine kleur geelachtig wordt op het ventrale deel. Zijn korte zwemvliezen worden gekenmerkt door langere achterpoten dan de voorpoten. De voeten zijn verlengd met vier tenen aan de voorkant en drie aan de achterkant met korte klauwen. Door zijn hoge vetmassa kan hij vechten tegen de kou in het water en gemakkelijker drijven. De capibara heeft geen staart. Het mannetje onderscheidt zich door een zwartachtige uitstulping op de snuit (morillo) die een klier bevat die een substantie afscheidt die bedoeld is voor territoriale markering.

Zijn plaats van leven: water

De capibara leeft in Zuid-Amerika (Brazilië, Guyana, Bolivia, Argentinië, Uruguay, Venezuela) waar hij wordt waargenomen in bosrijke gebieden, savannes, dichte bossen en in de Andes, altijd in de buurt van water. Het knaagdier is beperkt tot wetlands: overstroomde weiden, moerassen, oevers van meren, langzaam stromende rivieren, moerassen, vijvers en rivieren.

De capibara, een coprofaag dier

Het plantenetende knaagdier eet waterplanten, fruit, boomschors, riet, wortels. Hij houdt ook van watermeloenen, rijst, maïsstengels en suikerriet, tot grote wanhoop van de boeren. De capibara heeft de bijzonderheid dat hij coprofaag is, dat wil zeggen dat hij zijn eigen uitwerpselen inslikt om twee belangrijke redenen: om hem te helpen de cellulose in het gras te verteren en om een ​​maximum aan eiwitten en vitamines te extraheren. Zonder deel uit te maken van de herkauwers, kan het zoogdier voedsel uitbraken om het opnieuw te kauwen. Net als de meeste knaagdieren groeien zijn tanden voortdurend door om de constante slijtage te compenseren die wordt veroorzaakt door het kauwen op planten.

De capibara, goede freediver

Uitgerust met zwemvliezen, is de capibara aangepast aan het semi-aquatische leven en brengt hij veel tijd door in het water, zowel om zich te voeden als om aan roofdieren te ontsnappen. Hij is een uitstekende zwemmer en duiker, hij kan grote afstanden onder water afleggen, enkele minuten blijven zonder aan de oppervlakte te komen en vele uren peddelen. Omdat zijn ogen, oren en neusgaten hoog op het hoofd zijn geplaatst, kan hij zien en ademen tijdens het zwemmen of wanneer hij lange tijd luiert voor het onderhoud van zijn huid, zoals nijlpaarden.

Sociale cohesie in de capibara

De capibara, een gezellig dier, evolueert binnen familiekuddes van ongeveer twintig individuen, bestaande uit een dominant mannetje, jonge vrijgezellen, verschillende vrouwtjes en hun jongen. In het droge seizoen kan de clan enorm uitbreiden om zich te verzamelen rond de zeldzame watermassa’s die beschikbaar zijn. Het knaagdier heeft zijn overleving grotendeels te danken aan de goede samenhang van de groep waarin de jongen profiteren van de bescherming van alle volwassenen en een vrouwtje zowel haar kroost als dat van de andere leden van de stam kan verzorgen. Een repertoire aan kreten vergemakkelijkt de communicatie tussen individuen: fluiten, grommen en zelfs blaffen worden afgewisseld volgens de redenen voor de waarschuwing.

De baby capibara, een vindingrijke

Paring vindt het hele jaar door plaats in het water na een baltsvertoning op het land. Na de projectie van het dominante mannetje met de vrouwtjes van de groep, begint een draagtijd van 150 dagen, aan het einde waarvan de geboorte plaatsvindt in een beschutting van dicht struikgewas. Het nest bestaat uit drie of vier jongen die een paar uur na de geboorte kunnen eten en hun ouders kunnen volgen. Pasgeborenen worden na zestien weken gespeend en blijven zes maanden bij hun moeder. De jonge mannetjes worden vervolgens opgejaagd door het clanhoofd.

Capibara: stabiel personeelsbestand

Op het land zijn de belangrijkste predatoren van de capibara de jaguar, de poema en de ocelot. In het water wordt het leven van het knaagdier bedreigd door anaconda en kaaiman. De capibara werd intens vervolgd door fokkers die hem er ten onrechte van beschuldigden het gras van hun kuddes te laten grazen. De jacht (toegestaan ​​in sommige landen met quota) heeft plaatsgemaakt voor de fokkerij voor de handel in vlees en huid. Met een stabiele populatie in zijn verspreidingsgebied, is de capibara geclassificeerd als “Minste zorg” door de International Union for Conservation of Nature (IUCN). De levensduur van de capibara is 10 tot 12 jaar in het wild en tot 20 jaar in gevangenschap.