Beverlodge: waar en hoe is het gebouwd?

De bever is een verrassend dier. Hij is de enige die vrijwillig zijn natuurlijke habitat weet te veranderen. En niet voor niets bouwt hij, een echte beginnende architect, zowel dammen als de hutten die hij bewoont. Laten we eens kijken naar de bijzonderheden ervan, de plaatsen waar ze zijn gebouwd en hoe de bevers hun werken creëren.

De bever: een knaagdier als geen ander

De bever, een semi-aquatisch zoogdier, maakt deel uit van de Castoridae-familie. Het wordt ook beschouwd als het grootste knaagdier in Eurazië en het noordelijk halfrond. Hij bestaat al ongeveer 54 miljoen jaar op aarde, maar men denkt dat de huidige soort 7,5 miljoen jaar oud is.

De bever speelde een zeer belangrijke rol bij het moduleren van landschappen en ecosystemen. Dankzij hem konden verschillende bossen vorm krijgen, maar hij had ook een grote impact op de bomenkeuze, de ontwikkeling van wetlands, de vorm van waterwegen, de biodiversiteit, enz. Zozeer zelfs dat bepaalde veranderingen in het eco-landschap veroorzaakt zouden worden door de bever en niet door mensen of zelfs door klimatologische gebeurtenissen. De bever wordt beschouwd als een hulpmiddel bij renaturalisatie door het regenereren en vergroten van de diversiteit van lokale soorten. Maar het is ook een pionier in de revitalisering van waterwegen die nodig zijn voor wilde dieren.

De kenmerken van de bever

De op Frans grondgebied aanwezige bevers zijn tot 1,35 cm lang, staart meegerekend, en wegen gemiddeld zo’n twintig kilo. Hij leeft zowel op het land als in het water. Hij duikt echter niet helemaal onder: alleen zijn nek en de bovenste helft van zijn kop steken boven het water uit. Bevers zien heel goed, zowel overdag als ’s nachts. Het wordt ook beschouwd als een semi-nachtdier, omdat het, als het overdag gestoord wordt, in de schemering of zelfs ’s nachts proactief kan zijn.

Het is een dier met een zeer goed reukvermogen en een goed ontwikkeld gehoor. De vacht varieert tussen bruin, zwart en rood. Het is dicht en beschermt het tegen water en kou, omdat het uit verschillende soorten haar bestaat (sommige zijn grof en andere fijn). Het is een tamelijk gedrongen dier. Zijn zwemvaardigheid dankt hij aan zijn zwemvliezen aan de achterkant en zijn staart die als roer dient. Aan de voorkant zijn zijn poten uitgerust met klauwen waarmee hij elementen zoals takken of stammen kan krabben en manipuleren. De bever heeft ook zeer grote, krachtige tanden, die door hout kunnen knagen.

In tegenstelling tot de stedelijke opvattingen eet hij geen vis. Het is een 100% vegetarisch dier, dat alleen jonge boomscheuten en zowel water- als luchtplanten eet. In de winter, wanneer de begroeiing minder frequent is, voedt hij zich met schors en meer bepaald met die van els, populier, berk, hazelaar of zelfs wilg.

Zijn bijzonderheid is zijn platte, geschubde staart, die tussen de 13 en 16 cm breed en ongeveer 30 cm lang kan zijn. Het is ovaal van vorm, dik en zeer gespierd. Een echt hulpmiddel, het dient als roer bij het zwemmen, als tegengewicht bij het verplaatsen van materialen, als alarmsignaal om te waarschuwen voor gevaar, maar ook als slee voor het vervoeren van kleintjes. Het bevat een vetreserve zodat de bevers tijdens de winterperiode niet verhongeren. Ten slotte fungeert hun staart ook als ‘airconditioner’, want door hem in de zomer in koud water te laten weken, kunnen ze hun lichaamstemperatuur reguleren.

De beverhut: zijn natuurlijke habitat

De bever is in staat zijn omgeving te moduleren om zijn leefruimte vorm te geven of te verbeteren. Hij is een geweldige bouwer en woont altijd in de buurt van een permanent waterpunt (meer, vijver, enz.), waarvan het waterniveau nooit lager is dan 60 cm. En als het zakt, vooral in de zomer, legt de bever op natuurlijke wijze een dijk aan om de gewenste waterhoogte op peil te houden. Bovenal waarderen ze de onontwikkelde en natuurlijke oevers van alluviale zones en de randen van meren onder de 700 m hoogte. Hoger zijn de waterlopen te snel, lager zijn ze onderhevig aan overstromingen en zijn daarom geen geschikte vestigingsplaats.

Bevers hebben langzaam stromend water en zachte oevers nodig om hun huizen te creëren. Degenen die zich in niet-rotsachtige gebieden bevinden, geven er de voorkeur aan een hol te graven om daar te wonen. Omgekeerd zullen degenen die zich in de buurt van kustlijnen, in lage bergen of in brakke gebieden bevinden, de neiging hebben een hut te bouwen. Bevers zullen altijd een plek kiezen waar hout in overvloed aanwezig is aan de oevers of in de omliggende gebieden. Het is niet ongebruikelijk dat ze ook kleine rivieren of bepaalde sloten koloniseren, zolang ze de stijgende waterstanden maar kunnen beheersen door dammen te maken. Aan de andere kant zijn ze zelden aanwezig in de ruïnes van molens of op grote hoogte.

Om het hout te oogsten dat nodig is om zijn leefgebied te creëren, zal de bever geleidelijk te werk gaan. Het breidt zijn territorium uit van 700 m tot 3 lineaire km, dat het beslaat met een kleine familiegroep van 2 tot 6 personen. Hij zal beginnen met het bezetten van gematigde oppervlakken die hij op zijn gemak lichter zal maken. Met deze methode kan de vegetatie regenereren. Bevers zijn kieskeurig: ze geven de voorkeur aan natuurlijke plantages boven zogenaamde “kunstmatige” vegetatie (bijvoorbeeld dennenbomen aan de oevers van een rivier).

Zoom in op de beverhut

De ingang van de hut is nog steeds zichtbaar, maar bevindt zich onder water. Om het te maken, gebruiken bevers boomtakken (populieren, wilgen, iepen, enz.), Maar ook struiken. Het is een waar architectonisch meesterwerk en bestaat uit verschillende afzonderlijke ruimtes.

Eigenlijk is de beverhut te vergelijken met een lodge die plaats biedt aan het hele gezin. Als de ingang vanuit de lucht is, bevindt de rest van het hol zich ondergronds. De bever graaft en bouwt zijn huis, waarbij hij aan de kleinste details denkt. Zo maakt hij bijvoorbeeld een ventilatieschoorsteen, maar ook een verhoogde vloer om boven het water te kunnen slapen. Om er toegang toe te krijgen, moet de bever door een tunnel van enkele meters lang. Dit beschermt het tegen vossen, beren en wolven, de belangrijkste roofdieren.

Soms stort het hol in. In dit geval bedekken de bevers ze met takken om er een holhut van te maken. Sommige constructies kunnen tot 80 m3 hout bevatten! In Frankrijk is de volledig houten hut, ook wel een echte hut genoemd zoals we die bijvoorbeeld in Canada kunnen zien, zeer zeldzaam. De bever geeft er de voorkeur aan om een ​​natuurlijke holte ruwweg te bedekken, een ijsopstopping gevormd door een overstroming, of een hol te graven om te schuilen. Hij zal alles bedekken met een stapel hout om roofdieren te “misleiden”.

De bever is een beschermde diersoort

De bever verdween begin 20e eeuw bijna. Hoewel er al lang op wordt gejaagd vanwege zijn vacht en zijn vlees, is het ook zijn castoreum, zijn geurige chemische substantie, die voor farmaceutische doeleinden van belang is voor de mens. De bever is in Frankrijk sinds 1968 beschermd. Het is ten strengste verboden hem te vangen, te verwijderen en te doden op straffe van een boete. De detentie, de vernietiging van zijn leefgebied of de verminking ervan resulteren ook in sancties die kunnen oplopen tot 150.000 euro en 3 jaar gevangenisstraf!

De bever is nu opnieuw gevestigd in verschillende Franse regio’s. Dankzij deze nieuwe maatregelen neemt de bevolking in Europa toe. Het begint langzaam de natuur in de buurt van meren, beken en vijvers opnieuw te bevolken, waar het zeer nuttig is bij het verminderen van bodemerosie en het vasthouden van sedimenten die dienen als filters voor verontreinigende stoffen. Beverdammen helpen ook de droogte van kleine rivieren in de zomer te beperken. De soort blijft echter nog steeds kwetsbaar.

Door Nathaly Baldo – Gepubliceerd op 14/04/2024 Knaagdier