Bestaat het syndroom van Down bij katten?

Syndroom van Down, ook wel het syndroom van Down genoemd, is een genetische aandoening bij de mens. Het uit zich in gezondheids- en leerproblemen en vooral in lichamelijke kenmerken. Normaal gesproken hebben we 23 paar chromosomen, oftewel 46. Bij getroffen mensen wordt echter een derde chromosoom toegevoegd aan het 21e paar, wat het totaal op 47 brengt.

Genetische aandoeningen zijn echter niet het voorrecht van mensen. Dieren, inclusief onze kleine katachtigen, kunnen ook getroffen worden. Kan een kat getroffen worden?zoals wij, Syndroom van Down ? Uitleg over genetica en de gevolgen ervan.

Een beetje genetica over onze katten!

Een kat kan het syndroom van Down hebben, ja, maar het syndroom van Down niet. Waarom? Omdat kleine katachtigen hebben slechts 19 paar chromosomen, vergeleken met 23 voor ons. Nou ja, niet helemaal: we hebben 22 + 1 paar geslachtschromosomen (en katten, 18 + 1).

Onze furballs kunnen dus een derde chromosoom op een paar hebben, maar dat is zeer zeldzaam en nooit op de 21e!

Wist je dat ? Bij mensen zijn er veel mogelijke trisomieën. Het is niet alleen het 21e paar dat een extra chromosoom kan hebben! Maar wanneer het elders wordt geënt, kan het misvormingen veroorzaken die zo ernstig zijn dat de getroffen persoon niet in leven kan blijven. Bij mensen zijn er echter trisomie 13 (Patau-syndroom) en 18 (Edwards-syndroom) die levensvatbaar zijn. Met uitzondering van de drie genoemde zijn trisomieën dus fataal.

Katachtigen kunnen ook andere soorten trisomie hebben, maar ze krijgen geen nummer toegewezen dat overeenkomt met het betreffende chromosomenpaar, omdat de wetenschappelijke nomenclatuur niet dezelfde is. Informatie met betrekking tot levensvatbare of niet-levensvatbare trisomieën is zeer beperkt, omdat het onderzoek is minder gevorderd bij onze kleine katachtigen. Bovendien is dit chromosomale verschil zeldzamer en treft het één op de 50.000 katten.Bovendien worden aangetaste kittens over het algemeen bij de geboorte door hun moeder geëlimineerd als ze geen aanleiding hebben gegeven tot een miskraam.

Sommige katten met het syndroom van Down kunnen ook asymptomatisch zijn. Dit is het geval voor degenen die er last van hebben syndroom van Klinefelter. Deze gonosomale trisomie (dat wil zeggen dat de geslachtschromosomen worden aangetast) is niet invaliderend.

Bij afwezigheid van klinische symptomen weten we niet eens dat de kat een chromosomaal verschil heeft.

Inteelt zou het risico vergroten, omdat het paren van twee dieren met een vergelijkbare genetische structuur het risico op het ontstaan ​​van een trio chromosomen zou verdubbelen. Op dezelfde manier kan blootstelling van de moeder aan giftige stoffen leiden tot geboorteafwijkingen.

Chromosomale afwijkingen bij katten

Het hierboven genoemde Klinefelter-syndroom komt voor bij zowel mensen als katten. Het is een specifieke trisomie van de geslachtschromosomen: in plaats van XY (voor mannen) of XX (voor vrouwen), hebben mensen of katten XXY. Bij dieren zal de vacht van schildpad zijn, hoewel dit meestal een kenmerk is dat verband houdt met de XY-chromosomen van het vrouwtje.

Er is geen geen syndroom dat gelijkwaardig is aan dat van het menselijke Downsyndroom. Dierenartsen herkennen deze term niet bij katten, ook al is deze populair geworden op Instagram, vergezeld van foto’s van vreemd uitziende katers. De impact en manifestaties van kattentrisomie zijn heel anders dan die bij mensen.

Er bestaan ​​echter genetische misvormingen. Een kleine kat is beroemd geworden op internet. Het is Monty, oorspronkelijk uit Denemarken. Hij heeft zijn eigen Facebook-pagina. Hij heeft een misvorming van de neusbrug, wat hem een ​​heel bijzonder uiterlijk geeft. Deze bijzonderheid is echter het resultaat van een chromosomale anomalie. Hij heeft andere problemen, zoals heel vaak niezen of niet stoppen met plassen als hij slaapt.

We vinden ook andere soorten misvormingen, zoals ogen die soms ver uit elkaar staan ​​en schuin of uitpuilend zijn, hartproblemen, vooral wijde neusgaten, atypische oren, spierzwakte, urineverlies, problemen met de motorische vaardigheden… voortkomen uit neurologische problemen of een infectiemaar zijn niet systematisch het resultaat van een teveel aan chromosoom.

Hoe ondersteun je een kat met het syndroom van Down?

Omdat sommige getroffen katten asymptomatisch zijn of weinig symptomen vertonen, hangt de ondersteuning van de kat echt af van de symptomen.

Als het een spierzwakte en motorische problemen, is het noodzakelijk om zijn omgeving zo in te richten dat hij zich gemakkelijk en zonder gevaar kan verplaatsen. Hij moet ook binnenshuis leven. Door hem vrij te laten zou hij te veel risico lopen, vooral ten opzichte van andere dieren. Het plaatsen van bijvoorbeeld hellingen om hem te helpen bij het klimmen en gemakkelijk toegankelijke kattenbakken, met zo laag mogelijke randen, zijn voorzorgsmaatregelen die zijn dagelijks leven gemakkelijker zullen maken.

Bovendien heeft hij mogelijk dagelijkse oefeningen nodig versterk je spieren. Een dierenarts die gespecialiseerd is in dierfysiotherapie kan helpen de mobiliteit van het dier te verbeteren.

De communicatie met de getroffen kleine katachtige hangt ook af van zijn mentale vermogens. Dit vergt observatie en aanpassing. Het is noodzakelijk om aan zijn behoeften te voldoen, niet om hem te haasten, maar om hem te helpen autonomie te verwerven.

De getroffen kat heeft een strengere veterinaire controle dan zijn soortgenoten, omdat het meer pathologieën kan ontwikkelen, met name hartfalen, spijsverterings- of ademhalingsziekten.

Als u een kat met het syndroom van Down of zelfs met een handicapWeet dat u uw aandacht, liefde en genegenheid voor hem zult moeten verdubbelen. Zo’n dier heeft vaak nog meer contact en geborgenheid nodig van zijn mens.

Dat blijkt in ieder geval uit de getuigenis van Monty’s baasjes dat een kat met het syndroom van Down volkomen gelukkig kan leven in zijn huis.

Een kat kan dus getroffen zijn door het syndroom van Down, maar de gevallen zijn uitzonderlijk en er is nooit sprake van het syndroom van Down. Als bepaalde kattensymptomen hieraan doen denken, vinden we heel vaak een andere verklaring, zoals een neurologisch of infectieus probleem.

Door Emma Ménébrode – Gepubliceerd op 24/03/2024