8 misvattingen over olifanten

Olifanten zijn de grootste landzoogdieren en zijn daarom des te fascinerender. Hoe afstandelijk ze ook zijn, ze bevolken al sinds onze kindertijd onze verbeelding. Maar uiteindelijk zijn ze weinig bekend om wat ze werkelijk zijn en worden ze vaak geassocieerd met misvattingen. Met dit artikel willen we een einde maken aan 8 vooropgezette ideeën om bij te dragen aan de kennisontwikkeling van deze o zo aandoenlijke dieren.

Misvatting #1: Alle olifanten zijn hetzelfde

Olifanten op deze planeet delen zeker overeenkomsten, maar er zijn zoveel verschillen tussen hen dat wetenschappers verschillende soorten hebben kunnen identificeren. Hij dus drie hoofdsoorten olifanten : de Afrikaanse savanneolifant, de Afrikaanse bosolifant en de Aziatische olifant.

De Afrikaanse savanneolifant is de grootste van de drie, met een volwassen mannetje met een schouderlengte van maximaal 4 meter. De Aziatische olifant is over het algemeen kleiner dan de Afrikaanse savanneolifant, maar groter dan de Afrikaanse bosolifant. De vorm van de oren onderscheidt Afrikaanse olifanten van die van Azië. De eerste hebben grote oren en doen denken aan de vorm van het Afrikaanse continent, terwijl die van de Aziatische olifant kleiner en ronder zijn.

Terwijl de meeste mannelijke Afrikaanse olifanten lange slagtanden hebben, hebben sommige mannelijke Aziatische olifanten dat niet. Bovendien hebben vrouwtjes bij Aziatische olifanten nooit slagtanden, terwijl bij Afrikaanse olifanten de vrouwtjes deze wel hebben, die korter zijn dan die van de mannetjes.

Nog een verschil: de habitat. De Afrikaanse savanneolifant geeft de voorkeur aan open vlaktes en savannes, terwijl de Afrikaanse bosolifant leeft in gebieden met dichte, vochtige bossen in Centraal-Afrika. De Aziatische olifant daarentegen is te vinden in verschillende habitats, van regenwouden tot graslanden en bergachtige streken.

Misvatting #2: Olifanten hebben een geweldig geheugen

Het populaire gezegde “Heb het geheugen van een olifant” suggereert dat deze dieren zich onderscheiden door hun uitzonderlijke geheugen. Deze bewering is slechts gedeeltelijk waar. Er is nuance en diepgang nodig om de ware aard van het geheugen van olifanten te begrijpen.

Het idee dat olifanten uitzonderlijke herinneringen hebben, dateert uit de oudheid. Hun vermogen om plaatsen, mensen en ervaringen te herinneren hield deze overtuiging in stand. Het geheugen speelt hierbij een essentiële rol overleving van deze dieren. In de uitgestrekte Afrikaanse en Aziatische landschappen, waar hulpbronnen, vooral water, schaars en vluchtig kunnen zijn, is het onthouden van de locatie van waterpunten van cruciaal belang. De oudste en meest ervaren dieren in de groep onthouden deze locaties en begeleiden hun kudde over lange afstanden om ze te bereiken, zelfs als deze drinkplaatsen jaren geleden voor het laatst zijn bezocht. Een olifant is ook in staat zich zijn soortgenoten te herinneren, zelfs als hij ze al een hele tijd niet meer heeft gezien. Dit is belangrijk voor het behoud van de sociale cohesie. Deze herinneringen kunnen gebaseerd zijn op olfactorische, auditieve of visuele signalen. Bovendien ontwikkelen olifanten, wanneer ze worden verplaatst of gescheiden van hun kudde, tekenen van stress omdat ze niet meer in staat zijn terug te keren naar hun vertrouwde omgeving of naar hun metgezellen.

Hoe indrukwekkend het geheugen van een olifant ook lijkt, dat is het ook selectief en gericht op hun voortbestaan. Zoals alle dieren kunnen deze dieren vergeten. Bovendien kan het geheugen van olifanten, net als het menselijke geheugen, worden beïnvloed door leeftijd, ziekte of stress.

Misvatting #3: Olifanten zijn dol op pinda’s

De associatie tussen olifanten en pinda’s vindt mogelijk zijn oorsprong in oude dierentuinen en circussen. Om bezoekers te trekken, was het gebruikelijk om hen pinda’s te laten voeren aan de olifanten, aangezien dit lange tijd goedkoop voedsel was geweest. Bovendien veroorzaakte het tafereel van een olifant die slim zijn slurf gebruikte om een ​​kleine pinda te pakken, altijd sensatie toen er minder televisieprogramma’s over dieren waren dan nu.

Maar in het wild hebben olifanten een gevarieerd dieet dat is aangepast aan hun omgeving. Olifanten zijn dat herbivoren : gras, bladeren, fruit, wortels, knollen, schors en zelfs hout (zoals het zachte, met sap gevulde hout van de baobabboom) maken deel uit van hun dieet. De Aziatische olifant is de soort die het meest gevarieerd is. Gras is een belangrijk onderdeel van het olifantendieet, vooral voor de Afrikaanse savanneolifant. Ze kunnen elke dag grote hoeveelheden consumeren, vooral tijdens het regenseizoen. Door fruit te eten helpen olifanten zaden in hun leefgebied te verspreiden en de vegetatie te regenereren. Hun stammen en slagtanden worden gebruikt om wortels uit te graven, die een belangrijke bron van voedingsstoffen en water vormen. Ten slotte zijn de schorsen rijk aan mineralen en voedingsstoffen. Ook kunnen pinda’s door olifanten in gevangenschap zonder schadelijke gevolgen worden geconsumeerd, op voorwaarde dat dit in de juiste omstandigheden gebeurt zeer kleine hoeveelheden.

Misvatting #4: De slurf van olifanten wordt alleen gebruikt om water op te zuigen

De romp bestaat uit bijna 40.000 spieren, waardoor deze ongelooflijk flexibel en krachtig is. Veel mensen associëren de stam met een soort ‘rietje’ bedoeld voor drinkwater. Hoewel olifanten hun slurf gebruiken om water op te zuigen, drinken ze het er niet rechtstreeks doorheen. Nadat ze het water hebben opgezogen, blazen ze het in hun mond om het te drinken.

Maar we hebben het al eerder besproken, de functie ervan gaat veel verder. Het is een multifunctioneel orgel die wordt gebruikt om voorwerpen (zoals voedsel of takken) te ruiken, aan te raken, vast te pakken of zelfs om te communiceren. Olifanten worden geboren met een volledig functionele slurf. Het enige verschil is dat babyolifanten nog geen volledige controle over hun slurf hebben. Ze leren het geleidelijk nauwkeurig te gebruiken, wat enkele maanden kan duren. Hoewel de grootte van de slurf varieert van olifant tot olifant, is deze niet direct gekoppeld aan de mannelijkheid of sociale status van het dier. Andere factoren, zoals de grootte of het gedrag van de slagtanden, spelen een belangrijkere rol in de sociale hiërarchie van olifanten.

Misvatting #5: Olifanten kunnen niet verbranden door de zon

De dikte en ruwheid van de olifantenhuid kunnen ervoor zorgen dat deze niet meer reageert. Maar dit is niet het geval. De huid van een volwassen olifant kan 2,5 cm tot 4 cm dik zijn, afhankelijk van het deel van het lichaam. Het is bezaaid met talrijke bloedcapillairen en zenuwuiteinden, waardoor het bijzonder gevoelig is voor externe prikkels.

Net als de menselijke huid is hun huid kwetsbaar ultraviolette stralen van de zon. Omdat ze elke dag vele uren doorbrengen met eten en bewegen in direct zonlicht, zijn ze bijzonder kwetsbaar voor zonnebrand, vooral jongere olifanten met een dunnere huid. Om zichzelf te beschermen tegen de brandende zon bedekken ze zich daarom met modder. Deze laag fungeert als een natuurlijk zonnescherm en beschermt de huid tegen schadelijke UV-stralen. Bovendien vormt de modder, wanneer deze opdroogt, een barrière wat hen ook beschermt tegen parasieten en bijtende Insecten. De modder helpt ook bij het reguleren van de lichaamstemperatuur van de olifant. Wanneer het droogt, koelt het de huid af, wat een welkome verlichting biedt. Olifanten bedekken zichzelf niet alleen met modder, maar baden ook regelmatig om hun huid schoon te maken en te hydrateren. Ze gebruiken hun slurf ook om stof op hun rug te gooien, wat ook kan dienen als een vorm van bescherming tegen de zon. Olifanten waarderen deze momenten omdat deze groepsbaden de sociale banden versterken.

Misvatting #6: Er zijn olifantenbegraafplaatsen

Er is een romantisch en mysterieus beeld van “olifantenkerkhoven”. Volgens dit geloof ondernamen olifanten, die voelden dat hun einde nabij was, een plechtige reis naar een geheime plek waar ze zouden rusten om te sterven in het gezelschap van hun voorouders. Als dit idee poëtisch is, is het verre van de realiteit. Dit idee kwam voort uit de observaties van vroege ontdekkingsreizigers en reizigers in Afrika, die geen dierenspecialisten waren en gebieden ontdekten waar de concentratie olifantenbotten hoog was. olifanten begrijpen.

Vandaag leggen we dit fenomeen als volgt uit. Waterpunten zijn van levensbelang. Vooral oudere of zieke olifanten kunnen er daarom voor kiezen om in de buurt van deze waterbronnen te blijven om hun toegang te vergemakkelijken, vooral tijdens het droge seizoen. Als deze individuen in de buurt overlijden, kan dit resulteren in een concentratie van botten. In sommige gebieden kunnen bepaalde ziekten of omgevingsomstandigheden tot een verhoogde sterfte leiden. Als een waterbron vervuild raakt, kan dit grote aantallen olifanten treffen, wat leidt tot een opeenhoping van botten.

Misvatting #7: Olifanten huilen van verdriet

De aanblik van een olifant die tranen vergiet, kan bij de kijker krachtige emoties opwekken. Opnieuw werd het fenomeen voor het eerst geïnterpreteerd door een antropomorf prisma. Net als bij mensen produceren olifantenogen tranen om zichzelf te smeren en irriterende stoffen te verwijderen. Stof, dat veel voorkomt in hun leefomgeving, kan het oog irriteren en een verhoogde productie van tranen veroorzaken om het oog schoon te maken en te beschermen. Het valt niet te ontkennen dat olifanten een vorm van vreugde, verdriet of angst voelen. Er is echter geen wetenschappelijk bewijs dat het idee ondersteunt dat de traanproductie rechtstreeks verband houdt met hun emoties.

Misvatting #8: We weten alles over olifanten

Zoals we al zeiden, staan ​​olifanten bekend om hun sterke sociale cohesie. Als een lid van de groep ziek of gewond is, kunnen de anderen tekenen van angst vertonen, en als een olifant sterft, kan de groep zelfs een tijdje stoppen met eten. Bovendien brengen volwassen olifanten de jongere olifanten dichtbij de lichamen van overleden olifanten of hun botten, alsof ze ze iets willen ‘leren’.

Er wordt ook vaak waargenomen dat deze dieren de botten en slagtanden van overleden olifanten zachtjes met hun slurf aanraken, een gedrag dat enkele minuten kan duren. Ze kunnen ook langere tijd bij het lichaam blijven, waardoor de indruk wordt gewekt dat ze over de overledene waken, aangezien ze over het algemeen niet dezelfde interesse tonen in de botten van andere dieren. Ze kunnen ze soms bedekken met aarde of vegetatie. Al dit gedrag bestaat nog steeds mysterieus en onderzoekers vinden het moeilijk om ze te begrijpen.

Achter elk vooropgezet idee schuilt een realiteit. Het is essentieel om olifanten te beschouwen zoals ze zijn en niet zoals ze ons doen denken. Verdieping van de kennis maakt het mogelijk om acties ter ondersteuning van het behoud ervan beter te sturen. Wij rekenen daarom op u om te strijden tegen deze vooropgezette ideeën, die de dieren waarop zij betrekking hebben nooit dienen.