11 soorten wilde honden die over de hele wereld te vinden zijn!

Als je weet hoe je discreet moet blijven, heb je over de hele wereld de kans om 36 soorten te observeren die ‘wilde honden’ worden genoemd. Ze behoren allemaal tot de grote familie van de hondachtigen, inclusief uiteraard de wolf, de vos en de dingo. Deze soms omnivore carnivoren, die op veel continenten aanwezig zijn, hebben hoge poten en lange snuiten, maar hebben niettemin fysieke kenmerken waardoor ze te onderscheiden zijn. Ontdek 11 soorten wilde honden die de aarde bewonen, waaronder de dingo, die, vanuit het oogpunt van wetenschappelijke terminologie, de enige is die een wilde hond wordt genoemd.

3 discrete soorten wilde honden

Het tegenkomen van dieren in het wild, waar ook ter wereld, is nooit gemakkelijk. En hoewel ze ‘wilde honden’ worden genoemd, blijven de meeste zo discreet dat je hun aanwezigheid niet eens merkt als ze wegkruipen.

De dhole

Cuon Alpinus is beter bekend als de Aziatische wilde hond. Om deze hondachtige met zijn rode vacht en witte buik te ontmoeten, moet je naar de bossen van Bangladesh, Bhutan, Cambodja, China, India, Indonesië, Laos, Maleisië, Myanmar, Nepal of Thailand. Deze vleeseter van droge tropische bossen gaat over in weilanden en bergachtige steppen en sommige van zijn vertegenwoordigers acclimatiseren perfect tot 5.300 meter in bergachtige omgevingen. De roedel is een gezellig dier en jaagt ook op groot wild, zoals buffels, asherten, wilde geiten en varkens en zelfs schapen. Om aan de behoefte aan twee kilo vlees per persoon per dag te voldoen, is het menu ook verrijkt met hagedissen, knaagdieren, vogels en uitzonderlijk insecten, fruit of bessen.

De wilde hond

Afrikaanse wilde hond: om deze hondachtige met zijn kleurrijke vacht, die hem de bijnaam ‘geschilderde wolf’ heeft opgeleverd, te ontmoeten, moet je naar de steppen en savannes van zuidelijk of centraal Afrika bezuiden de Sahara gaan. Naast een vacht met asymmetrische patronen van bruine, gele, witte en zwarte kleur die specifiek zijn voor elk individu, zijn de grote ronde oren voorzien van een dikke vacht om hem tegen parasieten te beschermen. Het dier leeft in groepen van vijf tot zeven individuen en beoefent nomadisme om zichzelf te voeden. Buiten het broedseizoen verplaatst de roedel zich elke twee tot drie maanden over een uitgestrekt gebied van wel 2.500 km2. Hoewel zijn favoriete prooi bestaat uit zebra’s, gnoes, wrattenzwijnen, antilopen, gazellen of impala’s, jaagt hij soms op kleinere dieren: ourébi, dik-dik of zelfs konijnen.

De wasbeerhond

Dit dichtbeklede dier komt oorspronkelijk uit Oost-Azië en Japan en breidt nu zijn verspreidingsgebied uit in Europa en Rusland. Hij werd in de 20e eeuw op ons continent geïntroduceerd vanwege zijn vacht, ontsnapte uit de broedgebieden en heeft nu veel Europese gebieden veroverd waar hij als schadelijk wordt geclassificeerd. De wasbeerhond of “wasbeerhond” staat qua uiterlijk dichter bij de vos dan bij de wolf en heeft een lange, dikke en zijdeachtige wintervacht. Zijn bijnaam dankt hij aan het masker dat hij op zijn gezicht draagt, vergelijkbaar met dat van een wasbeer. Vrij kort op de poten, slank, het is ook de enige vertegenwoordiger van onze hondachtigen die in winterslaap gaat. Opportunistisch voedt hij zich voornamelijk met aas, eieren, kleine knaagdieren, slakken, kikkers, padden, babyvogels en insecten. Soms verrijkt hij zijn dieet met bessen en paddenstoelen.

3 soorten vossen verspreid over verschillende continenten

Ook de vos behoort tot de grote familie van de hondachtigen.Er zijn maar liefst twaalf soorten van het geslacht vulpes in de wereld, waaronder onze rode vos, en ook een twintigtal hondachtigen dragen de naam vos.

De savannevos

Bijgenaamd boshond of krabetende vos, strekt de geografische verspreiding zich uit van Argentinië tot Uruguay, in de moerassen, savanne, cerrado en caatinga van Zuid-Amerika. Als je geluk hebt, kun je hem tegenkomen in bossen en savannes. Opportunistisch en allesetend, voedt hij zich seizoensgebonden met kleine zoogdieren, reptielen, konijnen, vogels, amfibieën en vissen. Krabben en schaaldieren verdienen het de bijnaam krabetende vos. In het droge seizoen, wanneer prooien schaars worden, jaagt hij meer op insecten.

Darwins vos

Ontdekt op het eiland Chiloé voor de kust van Chili door natuuronderzoeker Charles Darwin in 1990, werd een endemische populatie ontdekt op het vasteland, waarmee de unieke status van deze helaas bedreigde soort werd bevestigd. Lycalopex staat eigenlijk dichter bij de wolf en hybridiseert niet met andere vossenpopulaties. De Darwinvos, een uitsluitend bossoort, is vooral een alleseter die op zoogdieren, reptielen, ongewervelde dieren en lieveheersbeestjes jaagt en zijn dieet aanvult met op de grond gevallen bessen en vruchten. Soms fungeert hij als aaseter of plukt hij fruit rechtstreeks uit de boom als deze zo groot is.

De grootoorvos of Otocyon

Ook wel orenhond genoemd, deOtocyon megalotis ontleent zijn naam aan zijn grote oren die lijken op vleermuisvleugels, maar dit is niet de enige bijzonderheid van onze wilde hond van savannes en dorre prairies. Hij is niet tevreden met het dragen van een gezichtsmasker dat lijkt op dat van de wasbeer, maar is ook de enige hondachtige met tussen de 46 en 50 tanden. Om deze wilde hond te ontmoeten moet je naar het Afrikaanse continent: Ethiopië, Zuid-Soedan, Tanzania, Zuid-Angola, Zuid-Zimbabwe en Zuid-Afrika.

2 soorten wolven die in veel landen voorkomen

De grijze wolf

Je hoeft niet de hele wereld rond te reizen om de grijze wolf te ontmoeten. Ook al is het verspreidingsgebied tegenwoordig minder groot, je kunt de meest voorkomende wolf nog steeds tegenkomen op de Europese en Aziatische continenten tussen West-Europa, Scandinavië, Mongolië en het Himalayagebergte en Centraal-Azië. Dit grote roofdier leeft in roedels van ongeveer tien individuen, maar toont grote discretie. Als marmotten, hazen, vossen, bosbessen en veenbessen deel kunnen uitmaken van het dieet, jaagt de roedel gemakkelijker op herten, reeën en wilde zwijnen. Wanneer de roedel uit meer individuen bestaat, zullen ze in de noordelijke streken de voorkeur geven aan ander wild: rendieren, elanden, moeflons, gemzen, saiga-antilopen of hazen.

De manenwolf

Hij onderscheidt zich van de meeste hoektanden door een overvloedige zwarte vacht die de nek en schouders bedekt. Om hem te ontmoeten, zul je naar de graslanden en struikgewas van Zuid-Amerika moeten gaan. Chrysocyon is de enige vertegenwoordiger van zijn soort en heeft een roodachtig bleekgele vacht waarbij de onderkant van zijn kin zo wit is als de binnenkant van zijn oren en het puntje van zijn staart. Het puntje van zijn snuit en zijn manen zijn zwart, evenals zijn poten versierd met “sokken”. In tegenstelling tot onze gewone wolf leeft hij niet in roedels. Het opportunistische echtpaar jaagt vooral ’s nachts en ieder alleen op kleine knaagdieren, konijnen, vogels en gordeldieren en soms op insecten, reptielen of vissen. In tegenstelling tot de meeste wilde honden bestaat hun dieet voor 50% uit fruit.

Dingo’s, jakhalzen en coyotes

We komen aan het einde van onze wereldtournee met wilde honden. Van de laatste drie soorten die we hebben uitgekozen om u kennis te laten maken, heeft alleen de Dingo de wetenschappelijke betekenis van ‘wilde hond’.

De dingo

De vloek van Australische fokkers, de verspreiding van deze hond stopt niet op het Australische continent, veel vertegenwoordigers zijn gevestigd in Thailand, Birma, Zuid-China, Maleisië, Indonesië, Laos, de Filippijnen en Nieuw-Guinea, waar hij wordt gevonden. hond”. Het bijzondere van de Dingo: hij kan alleen jagen of zich aansluiten bij een roedel om er in te slagen zijn prooi op te sporen. Deze voorheen gedomesticeerde honden werden ongeveer 5000 jaar geleden op Australisch grondgebied geïntroduceerd en werden weer wild. Wetenschappers zijn in staat tot hybridisatie met de wolf en de gedomesticeerde hond en classificeren het als een ondersoort. Het is een opportunistisch roofdier en jaagt alleen op hagedissen, houdt hagedissen, konijnen, koala’s, opossums, ratten en wallaby’s in de gaten. In een kleine roedel aarzelt hij niet om grotere prooien zoals kangoeroes, emoes, paarden of vee op te sporen tot hij uitgeput is.

De zingende hond uit Nieuw-Guinea

De Nieuw-Guinea zingende hond, een gedomesticeerde hond die weer wild is geworden, dankt zijn naam aan zijn vocalisaties, waarvan het geblaf en gehuil meer doet denken aan de harmonieën van het walvislied. Gerelateerd aan de Dingo, heeft hij een zwarte of rode vacht en een korte vacht. Eenzaam, discreet en sluw, je zult veel geduld nodig hebben om hem te observeren in bossen, weilanden en bergachtige gebieden waar hij tot 4.500 meter boven de zeespiegel kan leven. Het dieet bestaat voornamelijk uit knaagdieren, vogels, wallaby’s en fruit. Het komt voor dat hij zijn maaltijd aanvult met ons afval als hij zich op zijn grondgebied bevindt.

De gouden jakhals

De jakhals, een generalistisch roofdier, heeft de kenmerken van zowel de wolf als de vos waarmee hij kan worden verward. In tegenstelling tot onze rode vos is zijn goudgele of roodbruine vacht echter uniform. Hij heeft niet de borstelige staart met daarop een witte punt die specifiek is voor de vos. Dit roofdier, een alleseter, afkomstig uit Noord-Afrika, het Midden-Oosten en Zuidoost-Azië, is al twee millennia aanwezig in Europa. In 2021 zijn er zelfs exemplaren verschenen in Frankrijk, waar hij het risico loopt te concurreren met onze rode vos bij predatie op kleine zoogdieren, vogels en fruitoogst. De goudjakhals is opportunistischer dan onze pijlstaart en voedt zich ook met afval en aas van allerlei soorten dieren.

De coyote

Canis latrans bezet dezelfde ecologische niche als de goudjakhals. Het wordt meestal gevonden in de grote vlakten, bergen, bossen en aan de rand van grote steden in Noord-Amerika, Midden-Amerika en Mexico. Het dieet bestaat voor 90% uit konijnen, hazen en kleine knaagdieren. Het kan ook als aaseter fungeren en de maaltijd verrijken met insecten, bosbessen en fruit. Bij het besluipen van grotere prooien jaagt de coyote in paren of roedels; hij kan ook samenwerken met de Amerikaanse das om knaagdieren op te graven. Terwijl de meeste wilde hoektanden en honden afhankelijk zijn van hun reukvermogen om hun maaltijd op te snuiven, gebruikt de coyote, net als de vos, voornamelijk zijn gezichtsvermogen. Tenslotte, stel je niet voor dat je een coyote inhaalt voor je foto, zelfs als hij gewond is, kan het dier een maximale snelheid van 69 km/u bereiken over zo’n 300 meter en over een afstand van 400 meter springen.

Welke wilde hond zou jij graag willen observeren als je de kans krijgt? Vertel het ons in de reacties.

Door Magali Laguillaumie – Gepubliceerd op 29-12-2023